Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2005

Αδελφάτα

Κάποτε ανέφερα τον Τρεμπέλα και ο kuk πέταξε τη σκούφια του από χαρά. Του κερνάω λοιπόν το κάτωθι:

Μία από τις δυνάμεις που διαμορφώνουν ήπια μεν αλλά πολλές φορές πολύ αποτελεσματικά την ελληνική κοινή γνώμη, ιδίως στην επαρχία και τις λαϊκές γειτονιές, είναι οι λεγόμενες (παρ)εκκλησιαστικές / θρησκευτικές / χριστιανικές οργανώσεις / αδελφότητες, ιδίως μέσω των θυγατρικών τους (όπως η κραταιά ΓΕΧΑ, τα μόνα αναγραμματισμένα αρχικά της ελληνικής γλώσσας). Βέβαια λίγοι κάθονται να ασχοληθούν: είναι αποδυναμωμένες πια, αβάσταχτα παλαιοδεξιές (και όταν το αρνούνται τα μέλη τους αξίζει κανείς να χαμηλώσει το χαζοκούτι για να ακούσει τα επιχειρήματά τους και να διασκεδάσει), μπανάλ, έχει περάσει από τις νεολαίες τους (Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες, ΧΜΟ, και Χαρούμενοι Αγωνισταί, ΧΑ) όλο, μα όλο, το ανφάν γκατέ άνω των 35-40 που δεν έχει περάσει από την ΚΝΕ -- μερικοί πέρασαν κι από τα δύο μετερίζια, ενώ ο χριστοδουλισμός υποτίθεται ότι τις παραγκώνισε οριστικά. Εγώ λοιπόν θα ασχοληθώ με μια παραμελημένη πτυχή ενός παραμελημένου θέματος: τη λογοτεχνία τους.

Ποια; Τη λογοτεχνία τους. Και δεν καλομοιρίζω, εννοώντας 'literature' (τα εντυπά τους): εννοώ ακριβώς τα μυθοπλαστικά-αφηγηματικά καθώς και έμμετρα έργα που έγραφαν και γράφουν μέλη και φίλοι των άνωθι αδελφοτήτων, ως υγιή υποκατάστατα της θύραθεν πεζογραφίας και ποίησης, της δυσνόητης και μη αφηγηματικής θεολογίας καθώς και, κυρίως, της κοπιώδους κριτικής σκέψης.

Θυμάμαι τώρα σκόρπιους τίτλους πεζογραφημάτων: 'Ο κατάσκοπος του Θεού', 'Τα χρυσάνθεμα της καλοσύνης', 'Όλοι ενίκησαν', 'Προς τους Φοίνικες', όλα με εξώφυλλα ζωγραφισμένα. Θυμάμαι ονόματα: Χλόη Αχαϊκού, Ευστάθιος Μπάστας (τον είδα μια φορά, ένας κυριούλης σαν ξαδερφάκι του Βενιζέλου, μάλλον έχει σχωρεθεί πια). Το σκηνικό: η σύγχρονη εποχή ιδωμένη κάπως λοξά και λίγο σαν ελληνική ταινία του '50-'60, όπου όλοι οι άντρες έχουνε μουστάκια κι όλες οι γυναίκες φοράν εμπριμέ γιαγιάς, οι διωγμοί των χριστιανών (στη Ρώμη), ο Εμφύλιος (συνήθως υπαινικτικά αλλά από τη σκοπιά του Εθνικού Στρατού πάντοτε), ο αγών των Κυπρίων '55-'59. Γυναικεία θεματική σε όσα ήταν γραμμένα από γυναίκες: ευαισθησία, τα πάρτυς (το αντίστοιχο της παρτούζας στα βιβλία μαζικής παραγωγής Λιβάνη: πάει καλά μέχρι να μπλέξουμε ανεπανόρθωτα τα μπούτια μας), πολύ γαλλικό μπούρου-μπούρου που περιστρέφεται γύρω από παλαιορθόδοξη θεματολογία. Αντρική θεματολογία σε όσα ήταν γραμμένα από άντρες: θυσία, αγνότητα (= εθελούσια αγαμία, όχι καθαρή καρδία κττ.), θυσία, αντρεία, ναρκωτικά, αντίσταση (στους πανταχόθεν εισχωρούντες 'υλισμό' και 'πανσεξουαλισμό' -- τον οποίο παρεμπιπτόντως, ακόμα ψάχνω) και (παλιότερα) στα κουμμούνια... Το ύφος; από Τόμας Χάρντυ έως Μπαλζάκ, από ντεκαφεϊνέ Ζολά μέχρι Βίκτωρ Ουγκώ.

Αν υπάρχει κανένας φιλόλογος δω μέσα, ιδού στάδιο λαμπρό: Σολωνος 100, Αθήνα.

GatheRate

8 σχόλια:

  1. Τη βρίσκω γλυκύτατη την αναφορά σου. Την τελευταία παράγραφο την διάβασα σαν ποίημα. Το θέμα είναι όντως παραμελημένο. Είμαι άσχετος, αλλά θα διακινδυνεύσω μια υπόθεση εργασίας: υποτιθέμενος παραγκωνισμός, γράφεις. Στις μέρες μας ζούμε νομίζω τον τελικό θρίαμβο τής "Ζωής". Αν κάποτε ήταν μια αδελφότης θεολόγων, μια ισχυρή αλλά τελικά περιθωριακή, παραεκκλησιαστική οργάνωση, με έναν σκληρό πυρήνα αποτελούμενο από freaks, χρήσιμη κυρίως για τις άμεσες ανάγκες τής μετεμφυλιακής κοινωνίας, σήμερα είναι πια η ίδια η εκκλησία. (Με τον όρο εκκλησία εννοώ, απλοποιώντας, έναν μηχανισμό συντήρησης και αναπαραγωγής στελεχών). Αυτή είναι η ουσία του παραγκωνισμού της. Πώς έγινε αυτό; Με ποιους μηχανισμούς, ιδεολογικούς ή άλλους; Ιδού στάδιο δόξης λαμπρό για όσους δεν αρέσκονται να συνομοσιολογούν ή να ανακαλύπτουν μετά βδελυγμίας μόνον την ηθική διάσταση κάθε θέματος. Η μελέτη της ιστορίας των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και του τελικού (και καλυμμένου) θριάμβου τους, θα βοηθούσε μου φαίνεται την κατανόηση και άλλων φαινομένων του δημόσιου βίου. Συμπεριλαμβανομένης και της πορείας των οργανώσεων και των ομάδων της Αριστεράς. Φυσικά και η μελέτη της λογοτεχνίας τους. Κατά τα άλλα και σε Φαβιόλες έχω βυθιστεί και η σειρά "απ το σκοτάδι στο φως" υπήρξε η αγαπημένη μου. Η ιστορία των κομμουνιστών που τρων σουβλιστό αρνί τη Μεγάλη Παρασκευή θα μου μείνει αλησμόνητη (πετάει τη σκούφια του!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στις μέρες μας ζούμε νομίζω τον τελικό θρίαμβο τής "Ζωής". [...] σήμερα είναι πια η ίδια η εκκλησία. (Με τον όρο εκκλησία εννοώ, απλοποιώντας, έναν μηχανισμό συντήρησης και αναπαραγωγής στελεχών).

    Ω, ναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα επιθυμούσα σφοδρά μια αναφορά στη "Βίβια Περπέτουα" (ή κάπως έτσι). Η ονοματολογική ταλάντευση μεταξύ μαρτυρησάσης πρωτοχριστιανής και πεταλουδίτδας της νύχτας εν ενεργεία με ιντριγκάρει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ιδού στάδιο λαμπρό

    α, εσείς θέλετε σώνει και καλά να βάλετε ιδέες σε κάποιους εκεί στη Φιλοσοφική Αθηνών! (Το ξέρετε ότι δεν το'χουν σε τίποτα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Βίβια Περπέτουα είναι η κόρη της Φαβιόλας, αν δεν απατώμαι (αμ, το πορνοσταρικό 'Φαβιόλα' τι σας λέει πάλι;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διάολε, να σας συστήσω, λοιπόν, το "Ο Δεύτερος Βίος των Τριών Ιεραρχών" της Έφης Γαζή (εκδόσεις Νεφέλη), όπου θα βρείτε ενδιαφέροντα τινά για το λόγο των Τρεμπέλα-Μπρατσιώτη και των συν αυτών - αν και δεν αποτελούν το κύριο θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΖΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ! ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΣΤΕ ΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΟΙ ! ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΜΩΣ ! ΖΗΣΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΤΕ ΓΡΑΦΙΚΟΥΣ. ΤΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΣΑΣ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΟΜΩΣ ΕΙΣΤΕ ΜΙΑ ΠΗΓΗ ΑΦΘΟΝΟΥ ΓΕΛΙΟΥ. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΤΣΙ ! ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή