Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2006

Τρία Κεφάλαια

(Ακολουθεί μακροσκελής καταχώριση. Μουσική καμμία. Εικόνα το 50-κάτι(;) τοις εκατό του Ψωμιάδη.)

Κεφάλαιο Ι

Η αγένεια, που ενδημεί στην Ελλάδα, με ταράζει. Αναφέρομαι στην αγένεια σε όλες της τις μορφές: την τζάμπα επιθετικότητα, την επιθετική ιδιωτεία, την ασέβεια, τα ad hominem ελλείψει επιχειρημάτων, τον πατερναλιστικό διδακτισμό ("έλα να σου πω για τη ζωή σου, βρε καημένο και δύστυχο παιδί"), τους διασυρμούς υπολήψεων, τα ασαφή υπονοούμενα που αμαυρώνουν, την προπετή απαξίωση ανθρώπων και πραγμάτων για τα οποία δε γνωρίζουμε γρι, την οθωμανική γλυκοέπεια που μόλις και βερνικώνει απαξίωση και περιφρόνηση. Όλα αυτά, οπωσδήποτε, δεν αφορούν εμάς, εμείς άντε να πούμε καμμιά κουβέντα παραπάνω είτε λόγω αναβρασμού του παράφορου μεσογειακού θυμικού μας (το οποίο παραδόξως βρίσκεται πάντα σε κατοπτρική νηνεμία όταν οι περιστάσεις το καλούν να επιδείξει αλληλεγγύη ή να διαμαρτυρηθεί για την αδικία), είτε γιατί προασπίζουμε ιδανικά και φυλάττουμε Θερμοπύλες.

Η αγένεια δε με θυμώνει, παρά με ταράζει, με αναστατώνει. Με αποδιοργανώνει και με κάνει να αισθάνομαι ότι κάποιο κακό έκανα, δεν μπορεί, κάπως τον βλάπτω τον αγενή. Όταν συνειδητοποιώ πως, όχι, τζάμπα και δωρεάν με καθυβρίζουν και μου βγάζουνε γλώσσα και αναλαμβάνουν να με βάλουνε στη θέση μου -- λες και ξέρουνε τη θέση μου, λες και κατάλαβαν τι είπα και τι ζήτησα -- τότε εγώ με τη σειρά μου αισθάνομαι ότι μου έκαναν κακό και ότι με έβλαψαν.

Κεφάλαιο ΙΙ

Την ιστορία με το ΑΕΠ την κατάλαβα αργά και εκ των υστέρων. Το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει τις δικές του ασχήμιες, τώρα η ΝΔ θεωρεί πως στο ΑΕΠ δέον να περιλαμβάνονται οι πόροι από την παραοικονομία και ότι έτσι θα διορθωθούν οι δείκτες μας, λες και ο κόσμος δυσκολεύεται βιωτικά επειδή οι δείκτες πάσχουν. Είδα, συγκεκριμένα, τα μούτρα των επιτρόπων ενώ μας κοροϊδεύανε διακριτικά -- δυστυχώς "οι ξένοι" δε χλευάζουν ανοιχτά, είναι υποκριτές βλέπετε. Διαισθάνθηκα τη θυμηδία που τους κατέλαβε. Αισθάνθηκα απαίσια, ένιωσα ντροπή. Διασυρμός. Ξεφτίλα. Αναρωτήθηκα γιατί δε φωνάζουν όλοι όσοι αγαπούν την πατρίδα περισσότερο από καθηκάριους σαν κι εμένα, που καθόμαστε στις πολυθρόνες μας και βλέπουμε τον κόσμο αφ' υψηλού (σας ομιλεί ο Ρωμαίος Ποντίφηξ, benedicti sitis).

Έχω την εντύπωση ότι δεν αισθάνθηκαν ντροπή πολλοί από εκείνους οι οποίοι, όντας πιο πατριώτες και πιο Έλληνες από τύπους σαν κι εμένα, διαισθάνονται συνήθως με σαφήνεια και σβέλτα κάθε εστία αισχύνης και κάθε αφορμή εθνικής ταπείνωσης και πατριωτικού πένθους: τα ανεξέλεγκτα προξενεία του εχθρού, τα δικά μας τα διεφθαρμένα, τους ξεβράκωτους (και τις ξεβράκωτες) να έρχονται να αλώσουν τη χώρα μας με τα πληθωριστικά διαβατήριά τους στα χέρια, την άλωση του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, την αδυναμία μας να ξεκινήσουμε πια επιθετικούς πολέμους, την κατάπτωση της γλώσσας και των ηθικών αξιών κτλ. Ενδεχομένως επειδή αυτό το κάζο του ΑΕΠ δεν είναι τόσο βαρύ τελικά, επειδή το να διασύρεται η χώρα μας μάλλον δεν πληγώνει την αξιοπρέπεια αυτού του λαού -- ίσως γιατί μυστικά έχουμε βάλει στόχο να ξεπεράσουμε την μπερλουσκονική Ιταλία σε τρόπους και απόπειρες εξαπάτησης της τροφοδότου Ευρώπης. Πού να ξέρω κι εγώ, ο άπατρις.

Κεφάλαιο ΙΙΙ

Όταν ξεκίνησα να μπλέκομαι με τα μπλογκοπίτουρα, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει να αναμετριέσαι με τις μπλογκοκότες, με χαροποιούσε ιδιαιτέρως η δυνατότητα να αφήνουν οι αναγνώστες σχόλια και να διενεργείται διάλογος. Ωστόσο γρήγορα ξεπέρασα τέτοιους πρώιμους και ανεξέταστους ενθουσιασμούς. Εξακολουθώ να θεωρώ τα σχόλια ένα από τα σημαντικά κι ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του μπλογκ ως είδους, όμως αντιλαμβάνομαι πόσο τακτικά γίνονται αφορμή για καβγάδες άνευ ουσίας.

Όταν ξεκίνησα να μπλογκάρω δε με πείραζε λίγος καβγάς, λίγο να ανάβουν τα αίματα, λίγο να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράματα. Το μόττο αυτού του μπλογκ περιέχει δύο προστακτικές, η πρώτη -- της νήψης -- προϋποθέτει ενίοτε χαστουκάκια, τσιμπηματάκια, σκουντηματάκια.

Παρόλ' αυτά, άλλαξα γνώμη με τον καιρό. Πρώτον, το μπλογκάρισμα μαζεύει πολλούς ιδεοληπτικούς και πολλές από τις ιδεοληψίες του κόσμου. Η ιδεοληψία είναι αμαρτωλή υπόθεση και όπου και να κοιτάξει βλέπει μόνον ιδεοληψία, τον εαυτό της δηλαδή. Επίσης τείνει να επαναλαμβάνεται και να γίνεται κουραστική. Αν προσθέσει τώρα κανείς και τα κατακάθια απροσεξίας, προπέτειας, δοκησίσοφου τσαμπουκά και πείσμονος αμάθειας, ε, σχηματίζει ένα όχι και τόσο ελκυστικό φλυτζάνι. Δεύτερον, η αγένεια (του Έλληνα) είναι ανεξέλεγκτη κι αχαλιναγώγητη στα μπλογκ και, όπως προανέφερα, η αγένεια με ταράζει, με αναστατώνει, με φρικάρει, ρε αδερφέ. Τρίτον, οι αντεγκλήσεις, οι μικροπαρεξηγήσεις, οι συστηματικές αλληλοαναιρέσεις και πολλές φορές οι πολλές κουβέντες, αντί να παράγουν φως, απλώς δημιουργούν 'θερμότητα' (με τον τρόπο που λέμε 'θερμό επεισόδιο'). Επειδή θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό του φωτός, ας πούμε, προσπαθώ πλέον να ανακατεύομαι όσο το δυνατόν λιγότερο, έχω πια αποτραβηχτεί αρκετά, διαβάζω λίγα και σχολιάζω λίγο, προσπαθώ να είμαι ακριβής και σαφής όταν γράφω κι ας γίνεται λιγότερο 'συναρπαστικό' το αποτέλεσμα. Για περισσότερο φως και λιγότερο ξαναμμό.

GatheRate

2 σχόλια:

  1. Θα μείνω στο 1ο κεφάλαιο, Σραόshα: όσα χρόνια λείπω από τη χώρα αυτό είναι κάτι που συνεχώς μου προκαλή δυσάρεστη έκπληξη (αν και τελευταία υπάρχουν όλο και περισσότερες εξαιρέσεις).

    Γιατί ο μέσος Έλληνας είναι αγενής; Νομίζω ότι η αγένεια κάποιου οφείλεται σε ένα συνδυασμό έλλειψης παιδείας/πολιτισμού (έστω civic culture) και ανασφάλειας (δηλαδή έλλειψης αυτοεκτίμησης).

    Για το πρώτο σηκώνω τα χέρια... όταν οι γονείς σου και οι συγγενείς σου είναι αγενείς είναι πολύ πιθανό έτσι να "μορφωθείς" κι εσύ, μια που το πιο πιθανό είναι και οι φίλοι σου να είναι εξίσου αγενείς επειδή κι εκείνων το άμεσο περιβάλλον έχει την ίδια συμπεριφορά.

    Για το δεύτερο, δε γνωρίζω άλλο έθνος που να είναι τόσο ασήμαντο και να νομίζει ότι είναι τόσο σημαντικό. Η πρώτη μου σύγκρουση με αυτή την πραγματικότητα έγινε στην πρώτη μου κιόλας επιστροφή στην πατρίδα τα Χριστούγεννα του '94: καθώς προσγειώθηκα στο Ελληνικό (από τα πιο τριτοκοσμικά αεροδρόμια στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζαλίστηκα από το εξώφθαλμο και χυδαίο self-importance που ξεχείλιζαν εκατοντάδες ουτιδανοί. Amazing...

    Όλα αυτά συμπυκνώνονται στην περιούσια νεοελληνική φράση: "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή