Δεν είμαστε ακριβώς πάνω στον χρόνο, αλλά μαζί με όλους τους άλλους τον σκέφτομαι. Αύριο θα είμαι μακριά. Κάτι ήξερε κι εκείνος σχετικά με το να είσαι μακριά, αλλού, μετατοπισμένος.
Κοιτάζω φωτογραφίες του, εκείνο το πορτραίτο που του τράβηξα τον Νοέμβριο του '13. Θυμάμαι σε αναλαμπές να μου λέει κουβέντες τρομερές με τρόπο κουβεντιαστό κι ανάλαφρο. Θυμάμαι να κοιτάζω τα βιβλία του και μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία. Θυμάμαι ουίσκι και να παίζουμε με τον σκύλο ή μ' ένα μικρό ξύλινο ανδρείκελο. Θυμάμαι ένα μπουκάλι λευκό κρασί, σχέδια για το μέλλον, μια θέα που μου θύμιζε πού δεν είμαι, θυμάμαι και το βλέμμα της Γυναίκας του.
Άκουγα προχτές εκπομπές των Contrabbando ενώ δούλευα. Αφηρημένος κι ανέμελος, με μια χαλαρότητα που αγνοεί χρόνο και αμετάκλητες πραγματικότητες, σκέφτηκα ότι το έχω ξεφτιλίσει ο μαλάκας, ότι πρέπει να τον πάρω κανα τηλέφωνο.
Δεν γίνομαι συναισθηματικός, δεν με αφήνει η ρώμη του με την οποία κάθομαι και συνδιαλέγομαι ήσυχα μαζί του εδώ και έναν περίπου χρόνο. Ήσυχα όπως κουβεντιάζαμε. Άραγε, ήτανε δυνατόν να διαφωνήσει κανείς με τον απόλυτο εκείνο άνθρωπο; Όχι γιατί δεν θα σε άφηνε αλλά γιατί δεν γινόταν.
Δεν ξέρω. Εγώ τώρα είμαι ακόμα από εδώ. Εκείνος μόνον μέσα σε όσους τον γνώρισαν πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου