Η πολιτική επικαιρότητα είναι ή κωμική, πέραν κάθε σάτιρας, ή θλιβερή ή αβάσταχτη. Έχουμε χρέος να γράψουμε για τα αβάσταχτα, όμως άραγε είναι αλήθεια ότι εκτέλεσαν 200 παιδιά εν ψυχρώ στην κοντινή μας Συρία; Στη Συρία που είναι πιο κοντά μας από τη Βρετανία ή την Ισλανδία; Δεν θέλω να περιγράψω τι σκεφτόμουν για αυτά τα παιδιά γιατί θα πεταχτεί κανας ψύχραιμος να πει ότι ο χειρισμός του θέματος εκ μέρους μου είναι σπλάτερ. Άραγε είναι αλήθεια ότι πνίγονται στο Αιγαίο του Ελύτη άνθρωποι που ξεφεύγουν από το πολύπλευρο μακελειό της κοντινής Συρίας; Αλήθεια είναι, όπως και ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτρέψουν τους θανάτους και για να ανακουφίσουν τους ξεριζωμένους που μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσαν όπως εσύ κι εγώ. Όπως είναι οξύτερη αλήθεια ότι ο φράχτης είναι κλειστός για να μη βουρλίζονται οι εταίροι, κάτι ηθικά κουρέλια που κερδίζουν εκλογές στη Μεσευρώπη. Ηθικά κουρέλια που ανεμίζουν και που τα σαρίζει ο άνεμος μέσα στο αχανές ηθικό σκουπιδαριό που λέγεται Ευρώπη. Στην ίδια ηθική χωματερή όπου άταφα σκουληκιάζουν τα κουφάρια του φασισμού, από τα οποία τρέφονται αρουραίοι της απανθρωπιάς, του κέρδους και του laissez faire, laissez passer για λογαριασμό όσων έχουνε λεφτά ή και συμβόλαια με δημόσιους φορείς και τομείς. Στο μεταξύ, πίσω στην κοντινή μας Συρία, αλωνίζουν ποπ κακοί, ποπ με την εφιαλτικότερη εκδοχή του όρου: το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι πρακτικά κτηνώδες κι απάνθρωπο, όπως π.χ. οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ, οι Ινδονήσιοι που ανέκοψαν εκλογικά το ΚΚ τους εξοντώνοντάς το μαζί με τους ψηφοφόρους του ή οι Κόκκινοι Χμερ. Το Ισλαμικό Κράτος είναι αποκύημα σεναρίου ταινίας δράσης: με εξώφθαλμο σαδισμό και καρικατουρίστικη μισανθρωπία. Σχεδόν σαν κόμικ, ναι, μα κωμικό καθόλου.
Αλλά ας γράψω μαλακίες. Ας ευθυμογραφήσω. Να σας πω λ.χ. ότι δεν γράφω για το σεξ γιατί θα φαίνεται πως έχω να το κάνω πάνω από εξάμηνο και ότι θυμάμαι αχνά ότι καλά ήταν, υπήρχε μια ευχάριστη διάθεση, όσο να 'ναι. Ψέματα θα λέω, αλλά δεν βαριέσαι: αριστερό με έχουν πει, άρα ένα ηθικό πλεονέκτημα το έχω ipso facto, αναπαλλοτρίωτο στο διηνεκές σαν το κληρονομικό χάρισμα εκείνου του μάγου στη γειτονιά της αδερφής μου. Άλλωστε τα κληρονομικά χαρίσματα κι οι αποστολικές διαδοχές θα γίνουνε και πάλι της μόδας, τώρα που ξέρουμε ότι η Εκκλησία είναι μάνα και των αριστερών, τώρα που ο Στάλιν ήτανε καλός άνθρωπος και σπουδαίος ηγέτης αλλά και που οι κομμουνιστές είναι συλλήβδην τέρατα, τώρα που το να πολέμησες για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους είναι το ίσο και αντίθετο διάνυσμα του να ήσουν φασιστόσκυλο, κολαμπό, ταγματαλήτης. Τέλος πάντων, είναι καλή εποχή να μη γράφεις για γαμήσια κι ανατροπές παρά για την τίμια ελληνική οικογένεια, για το ότι τίποτε δεν θα αλλάξει αφού ούτε καν το ερυθρό παρεάκι του Σύριζα δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να το πράξει. Τίνα, είσαι η απόλυτη και μία γκόμενα εσύ. Εσύ, η αφέντρα της απόλυτης πολιτικής ντεκαύλας, η χαρά των ελίτ και η χάρος των υποτελών.
Άλλες μαλακίες που μπορώ να πω θα είχανε σκοπό να προκαλέσω. Να κάνουμε λίγο ταραχή, τζερτζελέ, κατάστα. Να πάει λίγο αλλού η κουβέντα. Να δημοσιοποιήσω π.χ. κι εγώ μια λίστα, στην περίπτωσή μου με μπλιαχ, δηλαδή με έργα και με περσόνες που κάνουνε τα άντερά μου να γυρίζουν ή με πράγματα που σιχαίνομαι: τον Χριστιανόπουλο, τον Jarvis Cocker, τον Roberto Benigni, τον Μουζουράκη, τον Matthew McConaughey, τον Κιούμπρικ, τα εντόσθια (εκτός από πατέ), ό,τι έχει να κάνει με ζόμπι (εκτός από το 28 days later), το Grande Bellezza. Θα μας αποσπούσε το λακριντί που θα επακολουθούσε από τα πραγματικά προβλήματα, θα κάναμε λίγη πλάκα. Αλλά πάλι, έχουμε κάμποσα θέματα για κωζερί, όπως τη συζήτηση για το αν το "εθνοκάθαρση" είναι αρκούντως μπαμπάτσικος όρος για τις σφαγές και την προσφυγιά των Ποντίων, όπως την υποψηφιότητα του εξώφθαλμα θλιβερού Άδωνη και των κρυφίως θλιβερών ανθυποψηφίων του (μόνον ο Μητσοτάκης δεν είναι θλιβερός: ο καλός κι εργατικός άνθρωπος δεν χάνεται, ρε, εδώ υπουργοποιήθηκε επί Σαμαρά, τι λέμε τώρα). Έχουμε κι άλλα πολλά, τη μανία καταδίωξης υπουργών, που κατά βάθος είναι σοβαροί άνθρωποι αλλά δεν αφήνουνε να εκδηλωθεί αυτή τους η ροπή, τη σιωπή για τους φασίστες που σιγά σιγά επευλογούνται ως αναγκαίο κακό, ενώ το αναγκαίο καλό συγκυβερνάει και στέλνει στελέχη ανύπαρκτου κόμματος για εξομολόγηση.
Θέλω να γράψω μαλακίες.
εκτός το 28 days later, το Grande Bellezza,
ΑπάντησηΔιαγραφήγελάω και συμφωνώ